<By³o jeszcze bardzo wczeœnie, gdy g³oœny sygna³ budzika postawi³ mnie na nogi. Szybko siê umy³em, ubra³em i zjad³em œniadanie, po czym wyszed³em z domu przerzucaj¹c sobie przez ramiê plecak. Dodatkowo, wzi¹³em ze sob¹ mój Zanpakutou - Hinakirê, po czym ruszy³em na poranny spacer. Czy rzeczywiœcie, by³ to zwyk³y, poranny spacerek? Raczej nie, skoro nawet nie by³em zwyk³ym cz³owiekiem... By³em Vizardem, a to wcale nie by³ spacerek - mia³em œciœle okreœlony cel, chcia³em udaÌ siê do siedziby Vizardów i prosiÌ ich o trening w kontroli Hollowa we mnie. Nie mog³em ju¿ d³u¿ej wytrzymaÌ, nêkany przez Pustego... Jeœli tak dalej pójdzie, naprawdê stanê siê Hollowem i nie bêdzie ju¿ dla mnie powrotu - pomyœla³em jeszcze wczoraj, gdy k³ad³em siê spaÌ. Wtedy te¿ postanowi³em, ¿e dzisiaj rano udam siê do ich siedziby - wiedzia³em gdzie to jest, poniewa¿ ju¿ wczeœniej jeden z nich sk³ada³ mi propozycjê przy³¹czenia siê do ich organizacji... Jednak wtedy j¹ odrzuci³em, nie rozumia³em w pe³ni kim jestem i co siê ze mn¹ mo¿e staÌ, ale tak d³u¿ej ju¿ nie mog³o byÌ - ju¿ nie jeden raz Pusty we mnie przejmowa³ nade mn¹ kontrolê... By³em wtedy stokrotnie silniejszy, lecz jaka by³a tego cena? Czy sama moc warta jest takich poœwiêceù? Warta ci¹gniêcia tego dalej? Jeœli tak bym to zostawi³, nie tylko ja bym ucierpia³... W niebezpieczeùstwie byli by te¿ moi towarzysze, moja rodzina i przyjaciele... Nie, nie mog³em tak tego pozostawiÌ. Bo czym te¿ oni byli winni? Czy zas³uguj¹ na ¿ycie w ci¹g³ym strachu? Zas³uguj¹, byÌ mo¿e na œmierÌ, zadan¹ im z mojej rêki? Nie, i nie mog³em na to pozwoliÌ. Gdy by³em w parku, pierwsze promienie blado¿ó³tego s³oùca oœwietli³y mi twarz... Zatrzyma³em siê bezwiednie i spojrza³em na wschodz¹ce s³oùce. By³o piêkne. Mia³em ochotê tu zostaÌ, po³o¿yÌ siê na trawie i wpatrywaÌ siê w szumi¹ce drzewa oraz s³uchaÌ œwiergotu ptaków... Nie mog³em jednak tego zrobiÌ. Odwróci³em g³owê od piêknego widoku i ruszy³em ¿wawym krokiem w dalsz¹ drogê. Wyszed³em z lasu i zatrzyma³em siê przed jezdni¹. By³o czerwone œwiat³o, ale nic nie jecha³o. Przygryz³em wargê i poczeka³em, a¿ zapali siê zielone. Gdy zamigota³o ju¿ zielone œwiat³o, jak na z³oœÌ przejecha³ akurat czerwony Porshe, nie zwa¿aj¹c na ograniczenie prêdkoœci i czerwone œwiat³o... Pokrêci³em tylko g³ow¹ i przeszed³em przez jezdniê - i tak kierowca pojazdu mnie nie widzia³, a poza tym nie mog³em mu ju¿ nic zrobiÌ - przed chwil¹ znik³ za zakrêtem drogi, gnaj¹c nie wiadomo gdzie, byle dalej i szybciej... Nie lubi³em za to ludzi... Nie lubi³em ich wiecznego poœpiechu, bez chwili odpoczynku, bez wytrwania... Spojrza³em w niebo. Kilka chmur przemieszcza³o siê szybko po niebosk³onie - jakby te¿ siê œpiesz¹c, jakby nigdy nie przerywaj¹c swej wêdrówki po niebie... Wia³ silny wiatr, co jakiœ czas liœcie str¹cone z drzew uderza³y mnie w twarz... Te¿ siê œpieszy³y w swojej bezsensownej, niekoùcz¹cej siê pogoni... Ca³y œwiat jest jak wiruj¹ce bez przerwy ko³o, nigdy siê nie zatrzymuj¹c i nie daj¹c chwili wytchnienia... Z³y by³em na siebie. Zawsze by³em inny, odstawa³em od reszty... Czemu to akurat mnie spotka³o? Czemu akurat ja muszê nosiÌ to znamiê? Czemu to akurat JA jestem inny od reszty, czemu nie mogê byÌ zwyk³ym cz³owiekiem? Naburmuszony, szed³em jednak na przód... Wiedzia³em, ¿e nie mogê odwróciÌ ju¿ tego, co siê sta³o. Ale te¿ nie mog³em tak staÌ i nic nie robiÌ... Musia³em sam sobie poradziÌ, bo czy¿ to nie mnie wybra³ los, po³¹czy³ moje ¿ycie z Pustym? Dawa³o mi to niezrównan¹ moc, jednak p³aci³em za to wysok¹ cenê. Wiedzia³em jednak, ¿e ka¿de z³o mo¿na obróciÌ w dobro, mog³em wykorzystaÌ to do dobrej sprawy. Mo¿e to dobrze, ¿e to akurat ja zosta³em obdarzony t¹ moc¹? Mo¿e to w³aœnie ja mam byÌ tym, który poniesie ten ciê¿ar? Nie wiem tego, lecz wiem, ¿e nie mogê siê poddawaÌ. Nie mogê siê zatrzymaÌ, jak nie mogê te¿ zatrzymaÌ innych. Chcia³em daÌ siê ponieœÌ zwyk³emu, szczêœliwemu ¿yciu, jednak nie to by³o mi przeznaczone, musia³em radziÌ sobie z wieloma przeciwnoœciami. Chcia³em, ¿eby ¿ycie by³o ³atwe, pozbawione cierpienia i trudu..., ¿eby ka¿dy móg³ byÌ szczêœliwy i móg³ robiÌ to, co zechce. Jednak to by³o nierealne - jak nierealne jest cofniêcie czasu, cofniêcie wyboru, który stworzy³ mnie tym, kim jestem. W mojej g³owie toczy³a siê nieustaj¹ca bitwa - z jednej strony potrzebowa³em tej mocy, potrzebowa³em jej, bo chcia³em pomóc ludziom. Z drugiej jednak chcia³em te¿ móc prowadziÌ normalne, szczêœliwe ¿ycie, dzieliÌ swoje smutki i radoœci z rodzin¹... Nie wybra³em. Nie wybra³em pomiêdzy tymi dwoma stronami. Bo czy¿ mam prawo dokonaÌ takiego wyboru? Nie decydowa³em teraz tylko za siebie - decydowa³em równie¿ za moje otoczenie, za wszystkie istoty ¿yj¹ce wokó³ mnie. Nie, nie mog³em zostawiÌ tego wszystkiego, nie mog³em zignorowaÌ, jak¿e licznych wo³aù o pomoc, nie mog³em wszystkiego rzuciÌ, mojego dotychczasowego ¿ycia... Musia³em iœÌ dalej, nie ogl¹daj¹c siê za siebie. Z takimi te¿ myœlami doszed³em do biednej, zniszczonej dzielnicy. Zatrzyma³em siê. Tumany kurzu przewala³y siê przede mn¹, udaj¹c pêdz¹ce stado... Zastanowi³em siê chwilê nad drog¹, po czym ruszy³em dalej, wolnym krokiem przed siebie. Po krótkiej chwili - przeszed³em najwy¿ej jakieœ 200 metrów, zatrzyma³em siê w pó³ kroku. Prawie nie zauwa¿y³bym miejsca, do którego zd¹¿a³em. By³ to zniszczony, stary budynek... Wszystko wokó³ niego jakby go unika³o, jakby go nie zauwa¿a³o... Tak, to na pewno tutaj. To miejsce dok³adnie pasuje do opisu, jaki poda³ mi Hirako... Uœmiechn¹³em siê do siebie. Pamiêta³em to jeszcze. Skrêci³em w stronê wal¹cego siê budynku. WiêkszoœÌ okien by³o wybitych, drzwi ledwo trzyma³y siê na zawiasach, jednak - mimo tego, wcale nie wygl¹da³o to brzydko, a wrêcz przeciwnie - to miejsce mia³o swój urok. Podszed³em bli¿ej i zajrza³em do œrodka, przez dwu calow¹ szparê w drzwiach, lecz nic nie dostrzeg³em - wszystko spowija³a jednakowa, nieprzenikniona ciemnoœÌ... Poci¹gn¹³em za klamkê. Drzwi uchyli³y siê lekko z g³oœnym zgrzytem - mo¿na by³o po nich poznaÌ wiekowe pochodzenie. Zanurzy³em siê powoli w ciemnoœÌ i powiedzia³em:>
- Jestem Vizardem, tak jak wy. Nazywam siê Oyama Tori - jeszcze przez chwilê s³ychaÌ by³o mój donoœny g³os, odbijaj¹cy siê echem od œcian pomieszczenia. - Przyszed³em tutaj, aby nauczyÌ siê od was kontroli nad Pustym w sobie. Proszê, pomó¿cie mi - wypowiedzia³em te s³owa pewnie, niczym rozkaz, jednak by³o to tylko udawanie - w rzeczywistoœci by³em przera¿ony i ogarniêty rozpacz¹, czekaj¹c na odpowiedŸ.